سحر قریشی رقیب تازه الناز شاکردوست و مهناز افشار + عکس

سحر قریشی، بازیگر سینما به تازگی در گفت و گویی ضمن حملات مستقیم به مهناز افشار در واکنش به حملات مشابهی که افشار نسبت به او به کار برده بود، از تلاشش برای تغییر مسیر در بازیگری سخن به میان آورده و رد پیشنهادهای تجاری در سینما و شبکه نمایش خانگی و بازی در تئاتر «لامبورگینی ۲» به کارگردانی سیامک صفری را در این راستا عنوان کرده است.

  1. یکشنبه ۱۳ مرداد ۹۸ ساعت ۲۲:۲۳ (۵ سال،۴ ماه قبل)
سحر قریشی در نشست خبری فیلم سینمایی«آبنبات چوبی»
به گزارش فرانگر

او موفقیت مهناز افشار در تغییر زمینه بازیگری اش از تجاری به هنری را نیز با تحسین مورد اشاره قرار داده و به وضوح نشان داده که در پی همان مسیری است که شاکردوست و افشار پیش از او رفته اند. سحر قریشی به الناز شاکردوست و مهناز افشار می رسد؟

الناز شاکردوست را با لیسانس رشته نمایش و طراحی صحنه از دانشگاه آزاد تهران مرکز یا فوق لیسانس هنر نمی شناختند، بلکه با «مجردها»، «گل یخ»، «چه کسی امیر را کشت؟»، «چند می گیری گریه کنی»، «کیش و مات»، «دو خواهر»، «شرط اول»، «تو و من»، «آتیش بازی» و شماری دیگر از فیلم های سینمای بدنه می شناختند که با تلاش هایی ناموفق برای دیده شدن در سینمای جدی تر و هنری نظیر اتوبوس شب همراه شده بود؛ کاراکتری که الناز شاکردوست به مرور از خود خلق کرده و برای تداوم حضور در سینما، به آن تداوم بخشیده بود.

مهناز افشار نیز از سال هشتاد و هفت با «شبانه روز» به کارگردانی امید بنکدار و کیوان علیمحمدی، «دعوت» ساخته ابراهیم حاتمی کیا و «شیرین» به کارگردانی عباس کیارستمی کوشید نشان دهد توان بازی در فیلم های جدی تر را دارد و هرچند حضور در سینمای بدنه را نیز تداوم بخشید و در فیلم هایی چون «پسر آدم، دختر حوا» و «پوپک و مش ماشاالله» نیز بازی کرد، در مقابل سینمای هنری به خصوص در دریافت دستمزد و اولویت بندی نسبت به آثار تجاری انعطاف نشان داد، چون به خوبی درک کرده بود، با افزایش سن تنها به عنوان یک بازیگر دارای توانایی بازی در فیلم های هنری می تواند به حضور مستمرش مقابل دوربین تداوم بخشد.

همکاری مهناز افشار با مازیاری میری در «سعادت آباد»، با بهرام توکلی در «بیگانه»، با بهمن فرمان آرا در «دلم می خواد»، با عبدالرضا کاهانی در «ارادتمند؛ نازنین بهاره تینا»، با بهروز شعیبی در «دارکوب»، با مهدی کرم پور در «پل چوبی»، با وحید امیرخانی در «شاه کش»، با محسن تنابنده در «قسم» و با صفی یزدانیان در «ناگهان درخت» بخشی از موفقیت این بازیگر زن سینمای ایران است که اکنون در میانسالی نیز پیشنهادهای فراوانی نه صرفاً برای بازی در فیلم های تجاری که برای نقش آفرینی در فیلم های جدی و نقش های مهم دارد و در عین حال او بارها کاندیدا و برنده جوایز متعددی شده است.

این واقعیتی تلخ در سینماست که اگر فاصله ای قابل توجه میان حضور یک بازیگر مقابل دوربین بیفتد، بازگشتش به سینما چندان ساده نیست؛ کما اینکه برخی بازیگران سینمای ایران که چند سال در خارج از ایران به سر می بردند و از سینما به کلی فاصله گرفتند، دیگر نتوانستند نقش مناسبی بگیرند. یکی از تکنیک های عبور از سینمای تجاری و بازگشت به سینمای هنری ـ که اعتباری نزد منتقدین و مخاطبان جدی سینما به وجود می آورد و کارگردان های صاحب سبک را ترغیب می کند تا به بازیگر تجاری نقش جدی تر بدهند ـ فاصله گرفتن از کاراکتری است که او با آن مشهور است.

الناز شاکردوست و مهناز افشار از این تکنیک به خوبی استفاده کردند و موفق شدند. اتفاق دیگر که برای مهناز افشار رخ داد و هنوز برای الناز شاکردوست رخ نداده اما در تداوم مسیرش باید به آن توجه کند و سحر قریشی نیز به کلی از آن محروم است، برخورداری از یک مشاور در سینماست؛ مشاوری که بازیگر از پست های اینستاگرامی و توییتری تا حضور در مراسم سینمایی و غیرسینمایی و انتخاب فیلم هایش را با او هماهنگ کند و به عنوان یک کارمند تمام وقت برای برند شخصی هنرمند کار کند. برخی بازیگر سینمای ایران که شخصاً توان بالایی ندارند، با استفاده از این مشاوران چهره خوبی در چند سال اخیر از خود ـ چه در فضای حرفه ای و چه در افکارعمومی ـ ترسیم کرده اند.

موضوع دیگر سبک زندگی متفاوت بازیگرانی است که در سینمای هنری بازی می کنند. مهناز افشار تا حدود زیادی به این تغییر تن داد، الناز شاکردوست نیز تا حدودی تغییرات در خود داده اما سحر قریشی در همین گفت وگوی اخیرش نیز نسبت به تغییر استایل گارد نشان داده است. به جز دریافت دستمزد اندک، پذیرش بازی در نقش های کوچک و کوتاه -ولو یک سکانس- در فیلم های مهم، موضوع دیگری است که یک بازیگر حرفه ای که قصد دارد دایره بازیگری اش محدود به سینمای شانه تخم مرغی نشود، باید در نظر بگیرد. در عین حال قریشی باید تلاش کند تکنیک بازیگری اش را در کنار افزایش مطالعه اش ارتقا دهد و به کارگردان های حرفه ای نشان دهد چیزی برای عرضه دارد.

واقعیت این است که در سینما از جمله سینمای ایران، هر سال تعداد محدود فیلم باکیفیت و دارای سناریو و تیم حرفه ای پشت و جلوی دوربین (کستینگ) ساخته می شود و در این فیلم ها نیز نقش های کلیدی محدودی وجود دارد. بنابراین نه تنها رقابت بلکه جدال و تقابل شدید بر سر این نقش ها در سینمای ایران، طبیعی است و اگر جز این باشد، باید تعجب کرد. از این منظر حتی با برخوردی از بالاترین توانایی ها، تداوم حضور در سینمای جدی به خصوص برای بازیگران که باید انتخاب شوند، بسیار دشوار و نفس گیر است.