مستندی به نام جاده ابریشم جوانا؛ که در آن جوانا لاملی که یکی از آشناترین فعالان اجتماعی انگلستان نیز هست، به معرفی کشورهای جاده ابریشم می پردازد. این مستند که در چهار قسمت ساخته شده؛ بعد از کشورهایی چون گرجستان و ازبکستان در قسمت سوم به ایران می پردازد.
جوانا لاملی می گوید که پروژه «جاده ابریشم با جوانا لاملی» چندان هم پروژه آسانی نبوده؛ به خصوص کار کردن در گرمای چهل درجه و فیلمبرداری طبق یک برنامه ریزی سفت وسخت و نفسگیر تنها بخشی از دشواری های این کار سوپر نفسگیر بوده است. جوانا اما زرنگ تر از آن است که بگذارد بُعد مسافت و دوری و ناآشنایی او با مکان فیلمبرداری باعث ایجاد فاصله میان برنامه اش با میلیون ها تماشاگر بالقوه ای شود که آن سوی دوربین برنامه را تماشا می کنند.
از تک تک رفتارهایش معلوم است که در مدت زمان حضور در ایران توانسته فاصله فرهنگی میان خود و سوژه هایش را از میان بردارد. لحظه ای که لاملی به کاخ گلستان تهران می رسد، چنان با اشتیاق فیلمبردارش را به سوی کاخ پیش می راند که شگفت انگیز است. در مواردی هم به نظر می آید دارد با خودش حرف می زند، با نوعی آگاهی اصیل و غیرجعلی، انگار که راز روح این سرزمین را فهمیده باشد.
جوانا در ایران نه فقط تحت تأثیر فرهنگ غنی باستانی و صنایع دستی ایرانی قرار گرفته، بلکه بیشتر از این، برخورد دوستانه مردم ایران بوده که او را به وجد آورده است. او در طول سفرش با همه نوع افرادی ملاقات کرده- از براد پیت ایران (بهرام رادان) تا زنی که پنجاه وپنج سال قالی بافته و البته آن گونه که خودش می گوید از هر کدام از این برخوردهای کوتاه اطلاعات مفیدی به دست آورده است.
نکته مهم در این مستند خوش ساخت و زیبا این که در جاده ابریشم جوانا لاملی، کارگردان علاوه بر بهره بردن از معجزه معماری اصفهان، یزد و پرسپولیس، جلوه هایی از ایران مدرن امروز را نیز در مستندش گنجانده است. او چون توریستی بی باک به جامعه امروز ایران زل زده است و البته در زمینه فنی از بهترین فناوری های روز هم کمک گرفته است.
