خوب بودن کافی نیست!
پدر من خواهان یک تویوتا هایلندر بود و گفت وگوهای واپسین هم او را از تصمیم خود منصرف نکرد. این تصمیم را یک وفاداری محض می دانید یا کوری خوش بینانه مهم نیست چراکه او سرانجام با خرید هایلندر دانست که پشت فرمان این خودرو چه حسی وجود دارد.
پدر گرامی کراس اوور را خودرویی می داند که توانایی راندن در ارتفاع بالاتر و تسلط بر محیط را به او اعطا می کند. درب پشتی دو تکه نسل قبلی هایلندر به گونه ای طراحی شده بود که شیشه عقب جدای از درب پشتی باز می شد. در کل باید گفت هایلندر گزینه ای مناسب برای حمل اسباب و وسایل طویل به شمار می رود.
اما تنفر پدرم از تویوتا هایلندر ۲۰۲۰ جای شگفتی دارد. تنها دلیل آن هم عدم وجود درب پشتی دو تکه نسل قبلی در این شاسی بلند است. به جای آن تویوتا از درب پشتی سنتی و یک تکه استفاده کرده است. هایلندر جدید قطعاً بهتر از مدل قبلی است اما فاقد برخی جزئیات متمایزی است که باعث می شد این خودرو از دیگر گزینه های کلاس جدا شود.
هایلندر جدید بجای آنکه ابعاد بزرگ تری داشته باشد کوچک مانده است. طول کلی خودرو تنها چند میلی متری بیشتر شده و فاصله بین محوری آن نیز کمترین فاصله بین محوری در کلاس است. ابعاد نسبتاً کوچک هایلندر قطعاً حاصل استایل تکاملی و خط سقف پایین آن است. همچنین گلگیرهای پف کرده و فاصله مناسب بین چرخ های روبرویی باعث ایجاد ظاهری دینامیک شده است.
همان گونه که انتظار داشتیم، ردیف سوم صندلی های هایلندر از ابعاد کوچک خودرو تأثیر پذیرفته است. با فضای پای ۷۰ سانتی متری، صندلی ردیف سوم این خودروی ژاپنی حتی تنگ تر از مزدا CX-۹ است. خود مزدا به خاطر ردیف سوم تنگش شناخته شده است.
اما افزایش طول بدنه هایلندر مستقیماً روی محفظه بار تأثیر مثبت گذاشته و حجم کلی آن به ۴۵۳ لیتر رسیده است. وقتی هم که صندلی ها را بخوابانید این فضا به ۱۳۶۰ لیتر افزایش پیدا خواهد کرد. با یک جمع و تفریق ساده به این نتیجه می رسیم که محفظه بار هایلندر ۲۰۲۰ تنها جادارتر از بیوک انکلیو، شورولت تراورس و فولکس واگن اطلس می باشد.
همانند دیگر خودروهای این کلاس، هایلندر با دو گزینه برای ردیف دوم صندلی ها در دسترس است: نیمکت سه نفره یا یک جفت صندلی کاپیتانی. صرف نظر از گزینه انتخابی، در این بخش فضای پای ۱۰۴ سانتی متری وجود دارد که کمی بیشتر از تویوتا آوالون است.
اگرچه هایلندر ابعاد نسبتاً کوچکی دارد اما از روی صندلی راننده هنوز هم خودرویی بزرگ حس می شود. این خودرو به اندازه پایلوت یا تراورس رعب آور نیست اما تویوتا فاقد توانایی CX-۹ در کوچک نشان دادن اطراف راننده است. به طور خلاصه باید گفت هایلندر همانند یک کراس اوور سه ردیفه حس می شود.
پلتفرم TNGA بکار رفته در هایلندر با دیگر محصولات این برند همچون آوالون، کمری و راو ۴ مشترک است. همانند این خودروها، ساختار مستحکم تویوتا با سیستم تعلیق خوب هایلندر همکاری می کند تا همچنان سواری راحت و کابینی آرام وجود داشته باشد. مسیرهای ناهموار و پر از دست انداز تأثیری روی ناراحتی شاسی نداشته و فرمان مستقیم اما بی حس این شاسی بلند به همراه ترمز کرخت و قوی باعث می شوند راننده حس کنترل هایلندر را داشته باشد. البته سواری خودرو فاقد حس هیجان انگیزی و درگیر کننده است. اگر خواهان کراس اووری فول سایز هستید که سواری هیجان انگیزی داشته باشد باید CX-۹ را انتخاب کنید.
برخلاف نسل قبلی که با پیشرانه های ۶ و ۴ سیلندر در دسترس بود، هایلندر جدید منحصراً از پیشرانه ۶ سیلندر ۳.۵ لیتری استفاده می کند. البته نسخه هیبریدی این خودرو بجای نیروگاه ۶ سیلندر از پیشرانه ۴ سیلندر ۲.۵ لیتری با پیشرانه های الکتریکی استفاده کرده و قدرت کل ۲۴۳ اسبی دارد؛ اما نسخه بنزینی هایلندر قدرت ۲۹۵ اسبی دارد و یک گیربکس ۸ سرعته اتوماتیک نیرو را به چرخ های جلو می فرستد. هایلندر شتاب معقولی داشته هرچند تأثیر گشتاور روی فرمان آن کاملاً حس می شود. البته وقتی سیستم چهار چرخ محرک را سفارش دهید این موضوع دیگر حس نخواهد شد.
درحالی که نسخه های پایه ی L، LE و XLE از سیستم چهار چرخ محرک نسل قبلی (آپشن ۱۶۰۰ دلاری) استفاده می کنند اما مدل های فول تر لیمیتد و پلاتینیم دارای سیستم جدیدی هستند که از هدایت گشتاور سود برده و می تواند انتقال نیرو به چرخ های عقب را قطع یا وصل نماید. این سیستم چهار چرخ محرک قیمت ۱۹۵۰ دلاری دارد.
بد نیست سری هم به کابین این شاسی بلند ژاپنی بزنیم. بی شک چشمگیرترین ویژگی کابین صفحه نمایش ۱۲.۳ اینچی استاندارد در مدل پلاتینیم خواهد بود که گرافیک خوبی داشته و از منوهای ساده ای سود می برد. دکمه هایی نیز برای کنترل سیستم تهویه مطبوع و برخی وظایف دیگر تعبیه شده است. این تریم از هایلندر همچنین به هدآپ دیسپلی ۱۰ اینچی مجهز شده است.
دیگر تریم های این خودرو به صورت استاندارد با صفحه نمایش ۸ اینچی عرضه می شود. اپل کارپلی و اندروید اتو هم وجود داشته و سیستم ناوبری روی داشبورد نیز به صورت استاندارد در تریم های لیمیتد و پلاتینیم دیده می شود.
علیرغم کیفیت ساخت خوب کابین، این بخش از هایلندر دارای متریالی است که خیلی با دیگر بخش ها هماهنگی ندارند. به همین خاطر کابین هایلندر شلوغ به نظر می رسد. داشبورد و پانل درب های دو رنگ، چندین نوع پلاستیک و تریم مشکی و نقره ای فضای شلوغی به وجود آورده اند. تریم های فول وضعیت بدتری داشته و تریم چوب هم به آن ها اضافه می شود.
البته در کابین تمرکز زیادی روی کاربردی بودن دیده می شود؛ مثلاً در این بخش دو محفظه عمیق می بینیم که فضای ذخیره ای زیادی دارند.
اگرچه هایلندر ابعاد کوچکی در کلاس خود دارد اما قیمت ۳۴۶۰۰ دلاری آن زیاد به نظر می رسد. تنها بیوک انکلیو و فورد اکسپلورر گران تر از محصول تویوتا هستند.
مدل پایه هایلندر L به صورت استاندارد با تجهیزاتی همچون کلید هوشمند، کروز کنترل تطبیقی، هشدار خروج از مسیر، دستیار حفظ خودرو بین خطوط و نوربالای خودکار عرضه می شود. لیست تجهیزات قابل اعتنای هایلندر با کیا تلوراید ۳۱۶۹۰ دلاری برابری می کند.
هایلندر خودرویی با ابعاد کوچک و قیمتی گران است و به خاطر نبود برخی ویژگی های خاص نمی تواند خود را از رقبای جادارتر و ارزان تر جدا کند. ویژگی هایی مثل درب پشتی دو تکه…
مشخصات تویوتا هایلندر AWD پلاتینیم ۲۰۲۰
- پیشرانه: ۶ سیلندر ۳.۵ لیتری بنزینی
- قدرت/گشتاور: ۲۹۵ اسب بخار/۳۵۶ نیوتون متر
- گیربکس: ۸ سرعته اتوماتیک، چهار چرخ محرک
- مصرف سوخت ترکیبی: ۱۰.۲ لیتر در هر صد کیلومتر
- وزن خالص: ۲۰۱۸ کیلوگرم
- قیمت پایه: ۳۴۶۰۰ دلار
- قیمت مدل تست شده: ۴۹۹۲۰ دلار
منبع motor۱
برچسب ها۲۰۲۰ بررسی فنی و تخصصی تویوتا هایلندر جدید شاسی بلند
