خودروی اسپرت دیزلی که هم زمان یک کوپه، یک کانورتیبل و یک اسپیداستر بود!
نام | فولکس واگن EcoRacer |
معرفی | نمایشگاه توکیو 2005 |
ترکیب | موتور وسط |
پیشرانه | 1.5 لیتری توربودیزل |
قدرت | 135 اسب بخار |
گشتاور | 250 نیوتن متر |
گیربکس | 7 سرعته دوکلاچه |
محور محرک | عقب |
وزن | 850 کیلوگرم |
چرا باید آن را به یاد داشته باشیم؟
با ظاهری عجیب، بدنهٔ فیبر کربنی و پیشرانهٔ دیزلی که در میانهٔ آن قرار گرفته بود، اکوریسر پیشنهاد جالبی برای کسانی بود که خواهان سه خودروی مختلف در یک خودروی اسپرت بودند
بسیاری از شما احتمالاً هنوز کانسپت دوست داشتنی بلواسپرت فولکس واگن را به یاد دارید که در اوایل سال ۲۰۰۹ در نمایشگاه دیترویت رونمایی شد. آن هم یک رودستر کوچک موتور وسط با فقط دو صندلی بود و به یک پیشرانهٔ دیزلی مجهز شده بود؛ اما بلواسپرت اولین خودروی اسپرت دیزلی ایده ای فولکس واگن نبود زیرا حدود دو سال قبل از آن، کانسپت اکوریسر با همان فرمول معرفی شده بود.
در سال ۲۰۰۵ یعنی زمانی که محصولات دیزلی گروه فولکس واگن بسیار محبوب بودند، ایدهٔ یک خودروی اسپرت دیزلی چندان عجیب به نظر نمی رسید. به همین دلیل کانسپت اکوریسر با یک پیشرانهٔ ۱.۵ لیتری توربودیزل در نمایشگاه توکیو ۲۰۰۵ رونمایی شد. این اسپرت سبک وزن با استفاده از قلب دیزلی خود ظرف ۶.۳ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می رسید و توانایی دستیابی به حداکثر سرعت ۲۳۰ کیلومتر بر ساعت را داشت.
اما ویژگی مهم تر اکوریسر چیزی بود که پیشرانه های دیزلی به خوبی با آن آشنایی دارند یعنی مصرف سوخت پایین. این اسپرت موتور وسط در هر صد کیلومتر تنها ۳.۴ لیتر گازوئیل مصرف می کرد که رقم واقعاً چشمگیری بود؛ اما این سطح از عملکرد و راندمان عمدتاً به لطف وزن پایین خودرو فراهم شده بود. بدنهٔ اکوریسر از فیبر کربن ساخته شده بود و به همین دلیل خودرو تنها ۸۵۰ کیلوگرم وزن داشت یعنی به اندازهٔ خودروی شهری امروزی فولکس واگن آپ! اکوریسر همچنین خودروی بسیار کوچکی هم بود به گونه ای که ۳.۷۷ متر طول، ۱.۷۴ متر عرض و تنها ۱.۲۱ متر ارتفاع داشت.
رینگ های ۱۷ اینچی به همراه اوورهنگ های بسیار کوتاه جلو و عقب، نمای خاص و منحصربه فردی به این خودرو بخشیده بودند اما جذاب ترین ویژگی اکوریسر سقف آن بود زیرا راننده می توانست با حذف ساختار سقف ظرف چند دقیقه، خودرو را از یک کوپهٔ معمولی به یک رودستر تبدیل کند. برای ارائهٔ تجربهٔ خالص رانندگی در هوای آزاد، حتی شیشهٔ جلو و قاب آن هم قابل برداشتن بود و این کانسپت را به یک اسپیداستر سنتی تبدیل می کرد؛ اما متأسفانه اکوریسر هیچ گاه برای تولید در نظر گرفته نشده بود و چیزی بیشتر از یک خودروی تحقیقاتی نبود.
[دانلود ویدئو]
منبع: Motor۱