معرفی ۱۰ خودرویی که دوباره زنده شده و دوباره ناپدید شدند!

ظاهراً شورولت کامارو بازهم با ما خداحافظی خواهد کرد.

بله پس از بازنشستگی چند ساله ی کامارو و ظهور دوباره ی آن، شورولت یک بار دیگر به بازنشسته کردن این خودرو فکر می کند… اگرچه این کار کمی عجیب به نظر می رسد اما در تاریخ خودروسازی چندین بار دیده شده است.

در واقع خودروهای زیادی هستند که قبلاً بازنشسته شده و دوباره تولید شده اند و البته بازهم راهی موزه شده اند. در ادامه شما را با ۱۰ نمونه از این خودرو آشنا می کنیم که تاریخچه ای رفت و برگشتی به صنعت خودرو داشته اند!

• بیوک رودمستر

به مدت بیش از ۲۰ سال رودمستر در سبد محصولات بیوک جای داشت اما این خودرو دهه ی ۶۰ میلادی را ندید چراکه این خودروساز آمریکایی رودمستر را روانه ی موزه کرده بود.

این نام به عنوان مدل سال ۱۹۹۱ احیا شد و نمونه ی استیشن واگن رودمستر از پیشرانه ای ۸ سیلندر استفاده می کرد. یک سال بعد هم مدل سدان این خودرو تولید شد. با حضور حدود ۵ ساله در بازار، رودمستر عملکرد درخشانی نداشت و بازهم روانه ی موزه شد.

• داج چارجر

این خودرو یکی از نام های نمادین صنعت خودروست. اولین بار در سال ۱۹۶۶ بود که چارجر رونمایی شد و به عنوان یک فست بک دو درب توجهات زیادی را به خود جلب نمود. همانند بسیاری از خودروهای عضلانی آن دوران، دهه ی ۷۰ میلادی زمان خوبی برای این خودروی پرمصرف نبود. در سال های بعد داج به منظور حضور این خودرو در کلاس لوکس ها اقدام به بازطراحی آن نمود.

البته در سال ۱۹۷۸ بود که مگنوم جای چارجر را گرفت. سپس در سال ۱۹۸۲ داج دوباره چارجر را به عنوان یک هاچبک سه درب ساب کامپکت و دیفرانسیل جلو احیا نمود.

اگرچه برخی نسخه های خاص از این خودرو تولید شد اما تولید آن در سال ۱۹۸۷ متوقف گردید. دوباره نام چارجر در سال ۲۰۰۶ و به عنوان یک سدان چهار درب و دیفرانسیل عقب زنده شد و به نظر می رسد این چرخه بازهم ادامه خواهد داشت.

• فورد تاروس

اولین نسل تاروس قواعد بازی را نه تنها برای فورد بلکه برای کل صنعت خودروی آمریکا تغییر داد. تاروس گرد و نرم به حدی جذاب بود که روبوکاپ هم یکی از آن ها را می راند.

اما فورد اقدام به بازطراحی این خودرو در سال ۱۹۹۶ کرد و همه چیز به هم خورد. تاروسی که چند سال قبل طرفداران زیادی داشت به یک خودروی معمولی تبدیل شد و در سال ۲۰۰۷ از خط تولید خداحافظی نمود.

اما بخش بازاریابی فورد در قرن ۲۱ با خود فکر می کرد که: “هویت برند اهمیتی ندارد بنابراین بیایید اسم تمامی خودروها را با حرف F شروع کنیم چون کلمه ی فورد هم با F شروع می شود!” به همین خاطر سدان فول سایز ورد با نام فایو هاندرد معرفی شد. البته پس از معرفی مدل فیس لیفت شده در سال ۲۰۰۸، همان خودرو یک ماه بعد در نمایشگاه شیکاگو و با نام تاروس معرفی شد. نام تاروس دوباره بازگشته بود؛ اما حالا دوران کاملاً متفاوتی را می گذرانیم و فورد روی شاسی بلندها و کراس اوورها تمرکز داشته و اهمیت چندانی به سدان ها نمی دهد؛ اما این سرگذشتی تلخ برای تاروسی است که به اعتقاد افراد زیادی باعث شد فورد ورشکسته نشود.

• فورد تاندربرد

به سختی می توان از فورد به خاطر بازنشسته کردن بار اول تاندربرد انتقاد کرد. کلاس کوپه های لوکس و دیفرانسیل عقب در اواخر دهه ی ۹۰ میلادی طرفدار چندانی نداشت و افرادی که به دنبال چنین خودرویی بودند بجای فورد لینکلن را انتخاب می کردند. البته می توان فورد را به خاطر احیای مدل T-bird ۲۰۰۲ کاملاً مقصر دانست.

آیا فورد استایل رترو با سقف سخت جداشدنی را به صورت مناسبی در نظر گرفته بود؟ نه. فورد تاندربرد ۱۹۹۵ رقیب مستقیم شورولت کوروت بود اما فورد بجای تولید مدل جدید و پرفورمنس راه بسیار عجیب رترو را انتخاب کرد و طراحی تاندربرد جدید کاملاً عجیب بود.

تیم بازاریابی فورد احتمالاً مهندسان را شرمنده کرده چراکه T-Bird احیا شده از پیشرانه ی ضعیف ۸ سیلندر ۳.۹ لیتری استفاده می کرد. نهایتاً هم قیمت مضحک حدود ۴۰ هزار دلاری برای آن تعیین شد. آیا خودروی ۴۰ هزار دلاری دیگر را نیز در آن زمان به یاد می آورید؟ بله شورولت کوروت! فورد به طور ناراحت کننده ای این خودرو را روانه ی موزه کرد.

• لینکلن زفیر

این خودرو که به عنوان مدل سال ۱۹۳۶ معرفی شد از استایل متفاوتی در مقایسه با سایر محصولات لینکلن استفاده می کرد. متأسفانه زفیر طول عمر کوتاهی داشت و در سال ۱۹۴۲ با بازار خداحافظی کرد.

اما لینکلن با معرفی زفیر ۲۰۰۶ دوباره نام و خاطره ی این نام را زنده کرد. زفیر جدید هم طول عمر کوتاهی داشت و در سال ۲۰۰۷ جای خود را به یک سدان لوکس پایه با نام MKZ داد.

• لینکلن کانتیننتال

در دهه ی ۳۰ میلادی ادسل فورد و باب گرگوری به دنیا نشان دادند که طراحی خودرو یک هنوز جذاب است. از جمله ی کارهای مهم این دو نفر می توان به معرفی لینکلن کانتیننتال اشاره کرد، خودرویی که تنها به تعداد یک دستگاه برای آقای فورد ساخته شده بود تا از تعطیلات تابستانی خود در فلوریدا لذت ببرد.

اما این خودرو در ادامه با ارتفاع کمتر و طول بیشتر ساخته شد. کانتیننتال موفقیت زیادی برای این شرکت به ارمغان آورد اما وقوع جنگ جهانی دوم کار را خراب کرد و فوت ادسل فورد در سال ۱۹۴۳ هم اوضاع را وخیم تر نمود.

در اواخر سال ۱۹۴۶ بود که فورد با هدایت هنری فورد تولید این خودرو را از سر گرفت و نسخه های به روز شده ی آن تولید شدند ولی در سال های آینده خبری از این خودرو نبود.

در سال ۱۹۵۶ بود که کانتیننتال نه به عنوان یک لینکلن بلکه به عنوان برند خودش بازگشت. کانتیننتال مارک II یک خودروی پیچیده با طراحی بسیار زیبا بود. این خودرو را رولزرویس زمان خود می دانستند و افراد مشهوری همچون الیزابت تیلور، الویس پرسلی، نلسون دی راکفلر و… پشت فرمان این خودرو می نشستند؛ اما هیچ کدام از این ها برای حفظ تولید کانتیننتال کافی نبودند و به همین خاطر در سال ۱۹۵۸ شاهد بازنشسته شدن آن بودیم. لینکلن کانتیننتال تا سال ۱۶۹۰ و با استفاده از طراحی های ارزان تر و معمولی تر لینکلن تولید شد اما هنوز هم فاقد نشان این برند بود.

در سال ۱۹۶۱ بود که لینکلن کانتیننتال به عنوان محصولی از این شرکت بازگشت. کانتیننتال موردبحث دارای طراحی نمادین با درب های عقب متمایز بود. در چهل سال بعدی نام کانتیننتال زنده بود و روی مدل های متعددی بکار رفت. البته کانتیننتال در سال ۲۰۰۲ از بازار خداحافظی کرد ولی بازهم در سال ۲۰۱۷ به بازار بازگشت. این برند اخیراً از نسخه ی طویل تر کانتیننتال که دارای درب های متمایز مشابه کانتیننتال دهه ی ۶۰ میلادی است رونمایی کرده است.

• مرکوری کوگار

این خودرو هم داستان عجیبی دارد. کوگار که به عنوان مدل سال ۱۹۶۷ و رقیب فورد موستانگ معرفی شد در دهه ی ۷۰ میلادی طراحی پونی خود را کنار گذاشته و به کوپه ای فول سایز تبدیل شد. با وقفه ای کوتاه در اوایل دهه ی ۸۰ میلادی، مرکوری ابعاد این خودرو را کوچک تر کرده و نسخه های سدان و استیشن آن را نیز تولید کرد. این خودرو در سال ۱۹۸۳ بازهم شکل کوپه ای فول سایز را به خود گرفت و تا مدل سال ۱۹۹۷ همین وضعیت را حفظ کرد.

این خودرو در سال ۱۹۹۹ دوباره به میدان بازگشت اما این بار از پلتفرم دیفرانسیل جلوی کوچک تر استفاده کرده بود. کوگار تازه متولد شده عمر کوتاهی داشت و آخرین بار به عنوان مدل سال ۲۰۰۲ تولید شد.

• پونتیاک لمانز

پونتیاک برای اولین بار از این نام برای تریم پرچم دار خودروی تمپست ۱۹۶۱ استفاده کرد؛ اما در سال های بعد نام لمانز برای نسخه ی اسپورت دومین نسل تمپست بکار رفت.

اگرچه تمپست و لمانز از یک شاسی استفاده می کردند اما نشان های متفاوتی داشتند. در برهه ای زمان برای سفارش پکیج GTO فقط باید مدل لمانز را انتخاب می کردید. پونتیاک در سال ۱۹۷۱ تصمیم گرفت نام تمپست را کلاً کنار بگذارد و لمانز میدان دار شد. تولید این خودرو تا دو نسل بعدی ادامه یافت و سرانجام در سال ۱۹۸۱ این نام هم بازنشسته شد.

اما در ادامه وضعیت عجیبی حاکم شد. مدیران پونتیاک تصمیمی عجیب گرفته و نام لمانز را روی اوپل کادت E گذاشتند!

نیروبخش این خودرو پیشرانه ی ۴ سیلندر ۱.۶ لیتری ۷۴ اسبی یا ۲ لیتری ۹۵ اسب بخاری بود. پونتیاک این خودرو را در سال ۱۹۹۳ بازنشسته کرد و دیگر هرگز خبری از آن نشد.

• پونتیاک GTO

این خودرو که در ابتدا به عنوان پکیج پرفورمنس سفارشی برای پونتیاک تمپست لمانز توسعه یافته بود نهایتاً به خودرویی خاص در سال ۱۹۶۶ تبدیل شد. البته GTO در سال ۱۹۷۲ دوباره به پکیجی سفارشی تبدیل شد. GTO به عنوان یک خودرو بازنشسته شد و زندگی خود را تنها چند سال بعد به عنوان پکیجی سفارشی ادامه دارد.

البته نام GTO حدود سه دهه ی بعد روی کوپه ی صادراتی به استرالیا بکار رفت. اگرچه این کار کمی عجیب و مضحک به نظر می رسید اما پیشرانه ی ۸ سیلندر بلوک کوچک این خودرو قدرت قابل توجهی داشت. متأسفانه این خودرو یک بار دیگر در سال ۲۰۰۶ از بازار خداحافظی کرد.

• فولکس واگن بیتل

کاراکتر هربی در فیلم The Love Bug باعث شد بیتل به یک نماد تبدیل شود. متأسفانه ستاره ی شانس این خودرو سوخت و بیتل در دهه ی ۷۰ میلادی با بازار آمریکا خداحافظی کرد. تا سال ۲۰۰۳ هم خبری از این خودرو نبود تا اینکه فولکس واگن بیتل جدید را معرفی کرد. در سال ۲۰۱۱ بود که ژرمن ها نسخه ی بازطراحی شده ی بیتل را روانه ی بازار کردند اما به خاطر فروش کم، فولکس بازهم تولید بیتل را متوقف کرد و این نام برای همیشه با ما خداحافظی کرد.

منبع: motor۱