ابرماشین های تکرارنشدنی: آستون مارتین One ۷۷

One ۷۷ را می توان یکی از برجسته ترین محصولات تاریخ آستون مارتین دانست. این خودرو سوپراسپرتی جذاب، نادر و فوق العاده است که حتی هنوز هم در بین ساخته های آستون مارتین می درخشد. One ۷۷ برای اولین بار در قالب یک کانسپت در نمایشگاه پارس ۲۰۰۸ معرفی شد و سپس نسخهٔ نهایی و تولیدی آن رسماً در نمایشگاه ژنو ۲۰۰۹ رونمایی و مشخصات کامل و رسمی آن اعلام گردید. این خودرو جزئیات متفاوتی از مهندسی و مهارت طراحی آستون مارتین را نشان داد.

One ۷۷ برخلاف دیگر محصولات آستون مارتین که گرن توررهای ۲+۲ بودند، ظرفیت حمل دو نفر را داشت و رسماً به بخش سوپراسپرت ها وارد شد هرچند که هنوز هم راحتی یک گرند تورر را ارائه می کرد. این خودرو همچنین جوایز بین المللی طراحی مختلفی را هم کسب نمود که ازجملهٔ آن ها می توان به جایزهٔ طراحی کنکورسو دلگانسا، جایزهٔ طراحی خوب از موزهٔ معماری و طراحی آمریکای شمالی، جایزهٔ بهترین طراحی از اتو اکسپرس و… اشاره کرد.

قوای محرکه

طبیعتاً چنین خودروی فوق العاده ای به پیشرانه ای استثنایی هم نیاز داشت. بدین منظور آستون مارتین یک پیشرانهٔ ۷.۳ لیتری V۱۲ تنفس طبیعی بسیار قدرتمند را در سینهٔ آن قرار داد. این موتور اما در اصل نسخه ای بشدت تکامل و ارتقاءیافته از همان پیشرانهٔ ۶ لیتری V۱۲ آستون مارتین بود که در آن زمان در مدل های DB۹، DBS و ونتیج مورداستفاده قرار می گرفت. سازندهٔ بریتانیایی اما برای توسعهٔ این موتور یکی از برجسته ترین شرکت های دنیا در زمینهٔ پیشرانه یعنی کاسورث افسانه ای را انتخاب کرد.

درخواست آستون مارتین از کاسورث ساده بود، پیشرانهٔ ۶ لیتری V۱۲ ما را بگیرید و تا جایی که می توانید خروجی آن را افزایش و وزن آن را را کاهش دهید! در توسعهٔ این موتور هدف رسیدن به قدرتی بیش از ۷۰۰ اسب بخار و کاهش ۱۰ درصدی وزن بود اما مهندسین آستون مارتین و کاسورث از این اهداف فراتر رفتند به گونه ای که خروجی موتور به ۷۶۰ اسب بخار قدرت و ۷۵۰ نیوتن متر گشتاور رسید و وزن آن به میزان باورنکردنی ۲۵ درصد کاهش پیدا کرد. در آن زمان آستون مارتین ادعا کرد که این قوی ترین پیشرانهٔ تنفس طبیعی دنیا محسوب می شود. این پیشرانهٔ فوق العاده به چهار سوپاپ در هر سیلندر با زمان بندی متغیر مجهز بود و سیستم روان کاری آن از نوع کارتل خشک بود.

به لطف استفاده از سیستم روان کاری کارتل خشک، پیشرانهٔ One ۷۷ صد میلی متر پایین تر از تمامی محصولات V۱۲ آستون مارتین نصب شده بود که مرکز ثقل خود را تا حد امکان پایین آورده بود. در همین حال، برای کمک به چابکی بیشتر و ارائهٔ هندلینگ و ثبات عالی، پیشرانه تا حد امکان به سمت عقب کشیده شده و ۲۵ سانتیمتر پشت محور جلو نصب شده بود. بدین ترتیب ترکیب موتور جلو-وسط که امروزه در همهٔ محصولات آستون مارتین استفاده می شود به سطح جدیدی ارتقاء پیدا کرد. برای انتقال نیروی عظیم پیشرانه به چرخ های عقب نیز سازندهٔ بریتانیایی از نسخه ای تقویت شده از گیربکس شش سرعتهٔ AMT مدل DB۹ استفاده کرد. این گیربکس برای مطابقت با قدرت و گشتاور فوق العادهٔ موتور، کاملاً تقویت شده بود.

ویژگی های برجسته

هسته و ساختار اصلی One ۷۷ را یک شاسی مونوکوک فیبر کربنی سبک وزن و درعین حال فوق العاده مستحکم تشکیل داده که با همکاری شرکت کانادایی Multimatic ساخته شده است. این شرکت در تکنولوژی کامپوزیت کربن از شرکت های پیشرو در دنیا محسوب می شود؛ بنابراین آستون مارتین برای توسعهٔ شاسی One ۷۷ نیز یکی از بهترین های دنیا را انتخاب کرده بود. این ابرماشین به سیستم تعلیق بسیار قابل تنظیم با طراحی دو جناقی در جلو و عقب مجهز بود. در این سیستم، کمک فنرها به صورت افقی نصب شده بودند که این ویژگی به طور مستقیم از طراحی خودروهای مسابقه ای گرفته شده بود.

این کمک فنرها کاملاً قابل تنظیم بوده و از تکنولوژی پیشرفتهٔ سوپاپ پویا برخوردار بودند. این سوپاپ های ویژه امکان تغییر و تنظیم شخصیت خودرو را فراهم می کردند. به لطف این ویژگی، هنگامی که One ۷۷ به خریدار تحویل داده می شد، تعلیق خودرو مطابق با نیازهای دقیق مالک توسط مهندسان آستون مارتین تنظیم می شد و امکان اعمال تنظیمات مناسب از یک گرند تورر راحت گرفته تا خودرویی برای تایم زدن در نوربرگ رینگ وجود داشت. برای مهار کردن این هیولای وحشی نیز ترمزهای کربن سرامیکی ماتریکس در نظر گرفته شده بود. به منظور بهبود قدرت توقف، در این ترمزها روی حداکثر سطح تماس بین کالیپرها و دیسک ها کار شده و به خنک کنندگی ترمزها نیز توجه ویژه ای شده بود.

عملکرد

برای One ۷۷ وزنی در حدود ۱۵۰۰ کیلوگرم پیش بینی شده بود اما وزن نسخهٔ تولیدی آن به ۱۶۳۰ کیلوگرم رسید. بااین حال این ابرماشین به لطف خروجی عظیم پیشرانهٔ خود ظرف ۳.۷ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می رسید و حداکثر سرعت آن ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت تخمین زده شد اما در آزمایش های واقعی در دسامبر سال ۲۰۰۹ توانست به سرعت ۳۵۴ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. One ۷۷ اما رابطهٔ خوبی ما محیط زیست نداشت به گونه ای که در هر کیلومتر ۵۷۲ گرم دی اکسید کربن تولید می کرد. برای این خودرو لاستیک های پیرلی P Zero کورسا در نظر گرفته شده بود که به طور خاص برای آن طراحی شده و اندازهٔ آن ها در جلو و عقب به ترتیب ۲۵۵ و ۳۳۵ بود.

خاتمهٔ تولید

از One ۷۷ همان طور که در نامش ذکر شده بود تنها ۷۷ دستگاه ساخته شد که هرکدام ۱.۱۵ میلیون پوند قیمت داشتند. تولید این ابرماشین از سال ۲۰۰۹ آغاز شد اما تحویل آن به خریداران از سال ۲۰۱۱ شروع گردید. ساخت ۷۷ دستگاه این خودرو در سال ۲۰۱۲ به پایان رسید و بدین ترتیب پروندهٔ یکی از شاهکارهای تاریخ آستون مارتین بسته شد.

چرا تکرارنشدنی است؟

One ۷۷ ویژگی های منحصربه فرد زیادی دارد که آن را به خودرویی تکرارنشدنی در تاریخ آستون مارتین تبدیل کرده اند. یکی از مهم ترین ویژگی های این خودرو پیشرانهٔ فوق العادهٔ آن بود که حجیم ترین موتور ساخت آستون مارتین محسوب می شود. از سوی دیگر، One ۷۷ به بهترین شکل ممکن راحتی یک گرند تورر را با عملکرد یک سوپراسپرت ترکیب کرده بود یعنی ویژگی ای که به هیچ عنوان در ابرماشین های بعدی آستون یعنی ولکان و والکری وجود ندارد. One ۷۷ شاهکاری بی نظیر و منحصربه فرد بود که می توان آن را یک اثر هنری دانست.

مشخصات فنی