ابرماشین های تکرارنشدنی: مرسدس بنز SLR مک لارن

SLR مک لارن یکی از ساخته های فوق العاده و به واقع تکرارنشدنی مرسدس بنز محسوب می شود که حتی باوجوداینکه نزدیک به یک دهه از زمان خاتمهٔ تولید آن می گذرد اما هنوز هم علاقه مندان بی شماری داشته و همچنان در یادها مانده است. در زمان توسعهٔ این خودرو، مرسدس بنز ۴۰ درصد از سهام مک لارن را در اختیار داشت و به طراحی و توسعهٔ قوای محرکه و سیستم های الکترونیکی برای تیم فرمول یک مک لارن می پرداخت. به همین دلیل، این دو شرکت آلمانی و بریتانیایی با همکاری هم اقدام به ساخت SLR کردند و ازاین روی، این شاهکار تکرارنشدنی، SLR مک لارن نام گرفت.

داستان این ماشین با رونمایی از کانسپت Vision SLR در نمایشگاه دیترویت سال ۱۹۹۹ آغاز شد. این کانسپت با الهام از مدل افسانه ای ۳۰۰ SLR Uhlenhaut سال ۱۹۵۵ طراحی شده و نام خود را نیز از آن گرفته بود. کانسپت Vision SLR به «پیکان نقره ای فردا» معروف شد که به پیکان های نقره ای در دوران طلایی مرسدس بنز در مسابقات دههٔ ۵۰ میلادی اشاره داشت. چندی بعد در نمایشگاه فرانکفورت همان سال نیز مرسدس بنز از نسخهٔ رودستر این کانسپت پرده برداری کرد. Vision SLR به یک پیشرانهٔ ۵ لیتری V۸ سوپرشارژ AMG مجهز شده بود که ۵۶۵ اسب بخار قدرت و ۷۲۰ نیوتن متر گشتاور داشت.

به دلیل واکنش های بسیار مثبت نسبت به این کانسپت، مرسدس بنز با همکاری شریک فرمول یک خود یعنی مک لارن پروژهٔ ساخت نسخهٔ تولیدی آن را آغاز کرد که سرانجام در تاریخ ۱۷ نوامبر سال ۲۰۰۳ به صورت عمومی رونمایی شد. SLR مک لارن تا حد زیادی به کانسپت Vision SLR (خصوصاً نسخهٔ رودستر آن که در ظاهر تغییرات قابل توجهی را نسبت به نسخهٔ کوپه تجربه کرده بود) وفادار مانده بود و صرفاً تغییراتی جزئی مثل طراحی پیچیده تر دریچه های هوای جانبی و ورودی هوای جلویی جدید در آن ایجاد شده بود. با توجه ترکیب موتور جلو، گیربکس اتوماتیک و شخصیت رانندگی، بسیاری از روزنامه نگارانی خودرویی، SLR مک لارن را در کلاس گرند تورر قرار دادند که خودروهایی مثل آستون مارتین DBS و فراری ۵۹۹ GTB از رقبای آن محسوب می شدند.

قوای محرکه

در SLR مک لارن برخلاف نسخهٔ کانسپت، از یک پیشرانهٔ دست ساز ۵.۴ لیتری V۸ سوپرشارژ تمام آلومینیومی با سه سوپاپ در هر سیلندر استفاده شده بود. سیستم روان کاری این موتور از نوع کارتل خشک بود و سوپرشارژر آن که می توانست به حداکثر دور ۲۳ هزار rpm برسد، بوستی برابر با ۱۳ psi داشت. هوای فشرده ای که توسط این سوپرشارژر تولید می شد، پس از خنک شدن توسط دو اینترکولر به موتور می رسید تا ۶۲۶ اسب بخار قدرت و ۷۸۰ نیوتن متر گشتاور تولید گردد.

وظیفهٔ نصب این نیروگاه قدرتمند اما بر عهدهٔ مک لارن بود. بدین منظور شرکت بریتانیایی که هرگز محل نصب موتور در کانسپت Vision SLR را مناسب نمی دانست، در نسخهٔ تولیدی پیشرانه را به یک متر عقب تر از سپر جلو و حدود ۵۰ سانتیمتر پشت محور جلو منتقل کرد تا بهترین توزیع وزن ممکن ایجاد گردد. بدین ترتیب SLR به خودرویی موتور جلو-وسط تبدیل شد. مک لارن همچنین طراحی فایروال (دیوارهٔ بین محفظهٔ پیشرانه و کابین) خودرو را نیز بهینه نمود. برای انتقال نیروی پیشرانه هم مرسدس بنز یک گیربکس پنج سرعتهٔ اتوماتیک با سه حالت دستی را در نظر گرفته بود.

ویژگی های برجسته

SLR مک لارن به سیستم ترمز سنسوترونیک مجهز شده بود که نسخه ای از سیستم ترمز باسیم محسوب می شد. دیسک های ترمز خودرو نیز از نوع کربن سرامیکی بودند که مقاومت و قدرت توقف بهتری نسبت به نمونه های فولادی داشتند. به ادعای مرسدس بنز، این دیسک های توانایی تحمل دمایی تا ۱۲۰۰ درجهٔ سانتی گراد را دارند. دیسک های ترمز جلوی SLR از نوع خنک شونده با اندازهٔ ۱۴.۶ اینچ و کالیپرهای هشت پیستونه بودند درحالی که در عقب از دیسک های ۱۴.۲ اینچی با کالیپرهای چهار پیستونه استفاده شده بود. این کالیپرها در صورت خیس شدن دیسک ها به طور خودکار آن ها را خشک می کردند.

از سوی دیگر، SLR مک لارن از ویژگی های آئرودینامیکی فعال هم برخوردار بود به گونه ای که روی لبهٔ درب صندوق بار آن یک اسپویلر نصب شده بود که هم برای افزایش داون فورس استفاده می شد و هم به عنوان ترمز هوایی عمل می کرد. این اسپویلر در سرعتی که توسط راننده تنظیم می شد به طور خودکار در زاویهٔ ۱۰ درجه قرار می گرفت اما اگر به داون فورس بیشتری نیاز بود، راننده می توانست از طریق سوئیچی، اسپویلر را در زاویهٔ ۳۰ درجه قرار دهد. علاوه بر این، به منظور بهبود داون فورس، SLR از یک دیفیوزر در عقب و کف مسطح برخوردار بود. به این دلیل جایی برای خروج سر اگزوزها وجود نداشت که ازاین روی سر اگزوزها در طرفین خودرو قرار گرفته و به یکی از ویژگی های منحصربه فرد SLR مک لارن تبدیل شدند.

عملکرد

به منظور کاهش وزن، در ساختار SLR مک لارن از فیبر کربن تقویت شده با پلاستیک استفاده شده بود اما علیرغم استفاده از این ماده، وزن خودرو به بیش از ۱۷۵۰ کیلوگرم رسید که نسبت به سوپراسپرت های امروزی زیاد به نظر می رسد. SLR مک لارن توسط سایت ها و مجلات مختلفی مورد آزمایش قرار گرفت اما در بررسی Car & Driver بهترین عملکرد را از خود نشان داد به گونه ای که ظرف ۳.۴ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت رسید و مسافت ۴۰۰ متر را ظرف ۱۱.۲ ثانیه طی کرد. این در حالی بود که مرسدس بنز شتاب صفرتاصد این ابرماشین را ۳.۸ ثانیه اعلام کرده بود. SLR مک لارن توانایی دستیابی به حداکثر سرعت ۳۳۴ کیلومتر بر ساعت را هم داشت.

نسخه ها

۷۲۲ Edition

در سال ۲۰۰۶ مرسدس بنز نسخهٔ جدیدی از SLR مک لارن را با نام ۷۲۲ معرفی کرد که به پیروزی استرلینگ موس با ۳۰۰ SLR شمارهٔ ۷۲۲ در مسابقهٔ Mille Miglia سال ۱۹۵۵ اشاره داشت. در پیشرانهٔ این نسخه تغییرات و اصلاحاتی ایجاد شده بود که خروجی آن را به ۶۵۰ اسب بخار قدرت و ۸۲۰ نیوتن متر گشتاور رسانده بود. برای کاهش وزن غیر فنرسوار در این نسخه از رینگ های ۱۹ اینچی آلیاژی استفاده شده و با استفاده از کمک فنرهای سفت تر و کاهش یک سانتیمتری ارتفاع خودرو، در سیستم تعلیق هم اصلاحاتی صورت گرفته بود تا هندلینگ بهبود پیدا کند.

SLR مک لارن ۷۲۲ در ظاهر با نشان های قرمزرنگ ۷۲۲ و چراغ های دودی جلو و عقب از نسخهٔ معمولی متمایز شده بود درحالی که در داخل آن نیز تریم فیبر کربنی و تودوزی چرمی مشکی به همراه آلکانترا کار شده بود. این نسخه از SLR مک لارن معمولی سریع تر بود به گونه ای که ظرف ۳.۶ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می رسید و توانایی دستیابی به حداکثر سرعت ۳۳۷ کیلومتر بر ساعت را داشت.

رودستر

نسخهٔ رودستر SLR مک لارن در سال ۲۰۰۷ معرفی و از ماه سپتامبر همان سال به بازار عرضه شد. پیشرانه و دیگر ویژگی های فنی این نسخه با برادر کوپه اش یکسان بود اما به خاطر سقف باز شونده، وزن بیشتری داشت که روی هندلینگ و عملکرد آن تأثیر گذاشته بود. سقف نرم SLR رودستر از ماده ای تازه توسعه یافته ساخته شده بود و بعد از باز کردن چفت های آن به صورت دستی، ۱۰ ثانیه طول می کشید تا به صورت برقی باز شود. در نمایشگاه فرانکفورت ۲۰۰۷ نیز نسخهٔ رودستر از مدل ۷۲۲ معرفی شد که پیشرانه و تنظیمات تعلیق آن با ۷۲۲ کوپه یکسان بود. از SLR مک لارن ۷۲۲ رودستر تنها ۱۵۰ دستگاه تولید شد.

McLaren Edition

در سپتامبر سال ۲۰۱۰ یعنی حدود یک سال بعدازاینکه تولید SLR رسماً خاتمه یافته بود، بخش خودروهای ویژهٔ مک لارن یا MSO برنامهٔ ساخت نسخه ای سفارشی از این خودرو را اعلام کرد. این نسخه که McLaren Edition نام گرفته بود، بر روی تمامی نسخه های SLR قابل اعمال بود. MSO برای این نسخه سپرها، جلوپنجره، دریچهٔ هوای جانبی، دیفیوزر عقب، رینگ ها و قطعات داخلی جدیدی طراحی کرده و اجزای سیستم فرمان و تعلیق آن را نیز ارتقاء داده بود. برای این نسخهٔ همچنان یک سیستم اگزوز اسپرت تیتانیومی هم ارائه شده بود. از SLR McLaren Edition تنها ۲۵ دستگاه ساخته شد که هرکدام دقیقاً طبق سفارش خریدار طراحی شدند و به همین دلیل هیچ کدام از آن ها مشابه یکدیگر نبودند.

خاتمهٔ تولید

SLR مک لارن بیش از شش سال روی خط تولید بود و مرسدس-مک لارن فروش سالانه ۵۰۰ دستگاه از آن را هدف قرار داده بودند که فروش ۶۱۵ دستگاه در سال ۲۰۰۵ فراتر از انتظار بود اما فروش ۲۶۱ دستگاه در سال ۲۰۰۶ و ۲۷۵ دستگاه در سال ۲۰۰۷ به مراتب کمتر از هدف سازندگان بود. هنگام رونمایی SLR مک لارن مرسدس بنز اعلام کرد که مجموعاً از این خودرو ۳۵۰۰ دستگاه تولید می شود اما پس از فروش ناامیدکننده در سال های بعد، سازندهٔ آلمانی اعلام کرد که به تولید SLR مک لارن در پایان سال ۲۰۰۹ خاتمه خواهد داد. بدین ترتیب سرانجام در پایان سال ۲۰۰۹ آخرین SLR کوپه خط تولید را ترک کرد و اوایل سال ۲۰۱۰ نیز نسخهٔ رودستر از خط تولید کنار رفت. درمجموع از این ابرماشین تکرارنشدنی ۲۱۵۷ دستگاه تولید شد و در سال ۲۰۱۰ مدل SLS AMG به عنوان جانشین آن معرفی گردید.

چرا تکرارنشدنی است؟

SLR اولین و آخرین همکاری مرسدس بنز و مک لارن در ساخت خودرویی جاده ای بود و پس ازآن هیچ گاه چنین همکاری ای تکرار نشد. از سوی دیگر، این خودرو ویژگی های منحصربه فردی داشت که در جانشینان آن هیچ گاه دیده نشد و مهم ترین آن ها پیشرانهٔ سوپرشارژ بود. از لحاظ قدرت نیز SLR مک لارن حتی از جانشین غیرمستقیمش یعنی AMG GT بالاتر است و خصوصاً در نسخهٔ ۷۲۲، از تمامی محصولات تولید انبوه حال حاضر مرسدس قوی تر است؛ بنابراین SLR ستاره ای در تاریخ مرسدس بنز است که هیچ گاه تکرار نخواهد شد.

مشخصات فنی