معرفی سوپرکارهای فوق العاده ای که هرگز تولید نشدند!

خودروهای سوپر اسپورت و به اصطلاح سوپرکار بخش ویژه ای از صنعت خودرو را به خود اختصاص داده اند و در زمان معرفی یکی از آن ها کاملاً هیجان زده شده و زمانی که می فهمیم بنا به دلایلی تولید نمی شوند حسرت می خوریم.

اما دلایل زیادی برای عدم راه یابی یک سوپرکار به خط تولید وجود دارد. برخی از شرکت ها سرمایه ی لازم برای تولید آن ها را پیدا نکرده و برخی نیز به خاطر مشکلاتی در بحث طراحی و مهندسی به خط تولید نمی رسند.

ما لیستی از سوپرکارهای جذابی را فراهم کرده ایم که هرگز به خط تولید نرسیده اند. در ادامه این لیست را که به ترتیب تقدم زمانی چیده شده خدمت شما عزیزان معرفی می کنیم. با ما همراه باشید.

• شورولت آئرووت (سال ۱۹۶۹)

درست همزمان با کوروت، آئرووت که آماده ی عرضه به عنوان اولین خودروی پیشرانه وسط شورولت می شد با ناکامی از میادین کناره گیری کرد.

این خودرو توسط زورا آرکوس دانتوف که به عنوان پدر کوروت شناخته می شود طراحی شد و ایده ی تولید سوپرکار آمریکایی را بسیار جلوتر برد. این خودرو از دو پیشرانه ی روتاری با قدرت ۴۲۰ اسب بخار استفاده می کرد که در ترکیب با بدنه ای سبک خبر از پرفورمنس فوق العاده ای می داد.

مشکلات زمانی پدیدار شدند که مدیر شورولت آقای جان دلورئون پروژه را به خاطر مسائل مالی مسکوت گذاشت و سپس در سال ۱۹۷۰ آن را به عنوان پاسخ کمپانی به دتوماسو پانترا ظاهر کرد؛ اما هیچ یک از این اقدامات باعث تولید آئرووت نشد و بررسی بازار نشان داد که مالکان فعلی کوروت در برابر یک خودروی پیشرانه وسط مقاومت زیادی به خرج می دهند.

• فورد GT۷۰ (سال ۱۹۷۰)

پس از موفقیت فورد در مسابقات لمانز و با خودروی GT۴۰، مدل GT۷۰ یک انحراف بسیار آشکار بود. این خودرو در واقع به عنوان محصولی مسابقه ای پدیدار شد و بجای پیشرانه ی ۸ سیلندر GT۴۰ از قلب تپنده ی ۴ سیلندر ۱.۶ لیتری اسکورت RS یا پیشرانه ی ۶ سیلندر کاپری RS۲۶۰۰ استفاده کرد. پیشرانه ی کوچک تر به خاطر مرکز ثقل پایین تر در شاسی ترجیح داده شد.

این خودرو در سال ۱۹۷۱ در رالی فرانسه شرکت کرد اما به خاطر مشکلات مربوط به قابلیت اطمینان فورد پروژه ی آن را پس از ساخت تنها ۶ دستگاه لغو نمود.

• مونته وردی های (سال ۱۹۷۰)

پیتر مونته وردی مالک گاراژ سوئیسی از موفقیت کوچک در ساخت برخی خودروهای پرسرعت لذت برده بود و می خواست با تولید خودروی های پا را فراتر بگذارد. این خودرو یک سوپرکار پیشرانه وسط برای رقابت با لامبورگینی میورا بود و از پیشرانه ی ۷.۲ لیتری ۴۵۰ اسب بخاری همی کرایسلر استفاده می کرد. های با این پیشرانه شتاب ۵.۵ ثانیه ای داشت که در آن دوران عملکرد قابل توجهی محسوب می شد.

اما زمانی که مونته وردی خواست این خودرو را تولید کند مشکلات خود را نشان دادند و هزینه ی ساخت و فرایند پیچیده ی تولید یک سوپرکار باعث خاموشی پروژه شد. دو نمونه ی پیش تولیدی از این خودرو ساخته شد که نمونه ی اولی هنوز هم موجود است.

• استون مارتین بولداگ (سال ۱۹۷۹)

بولداگ یکی از متمایزترین خودروهای استون مارتین بوده است. این خودرو در ابتدا قرار بود به تعداد ۲۵ دستگاه تولید شود و در دل آن پیشرانه ی ۸ سیلندر ۵.۳ لیتری توئین توربو با قدرت ۶۰۰ اسب بخار قرار گیرد. استون مارتین می خواست این خودرو به سقف سرعت ۳۸۱ کیلومتر در ساعت برسد که بسیار خوش بینانه بود و در واقع این خودرو به سرعت ۳۰۹ کیلومتر در ساعت رسید.

بولداگ از کابینی مرکب از چرم و صفحات نمایش LED سود می برد. این خودروساز می خواست با چنین ویژگی هایی ثروتمندان خاورمیانه را به خود جذب کند اما زمانی که ویکتور گانتلت روی صندلی مدیریت استون مارتین نشست برنامه ها عوض شد. تنها بولداگ تولید شده بعدها توسط شرکت به قیمت ۱۳۰ هزار پوند فروخته شد و هنوز هم در برخی رویدادهای خودرویی دیده می شود.

• یاماها OX۹۹-۱۱ (سال ۱۹۹۲)

این خودرو از تمامی تجارب به دست آمده در ساخت پیشرانه ی خودروهای فرمول ۱ استفاده کرده بود. طراحی پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۳.۵ لیتری نشان دهنده ی ریشه های موتور اسپورت بود و خروجی ۴۰۰ اسب بخاری آن تا دور ۱۰ هزار پیشرانه خود را نشان می داد.

شاسی فیبر کربنی خودرو نیز از مسابقات گرفته شده بود و موقعیت راننده نیز در وسط بود. برخلاف مک لارن F۱ همان دوران که موقعیت رانندگی مشابهی داشت، یاماها طراحی تک نفره را برای OX۹۹-۱۱ انتخاب کرده بود. در نهایت بحران مالی و مشکلات بین یاماها و شرکت مهندسی IAD باعث شد OX۹۹-۱۱ پس از ساخت تنها سه پروتوتایپ برای همیشه به موزه برود.

• لامبورگینی کالا (سال ۱۹۹۵)

خودروهای معدودی داستان جالب لامبورگینی کالا را دارند. این خودرو برای اولین بار در نمایشگاه ژنو ۱۹۹۵ به صورت مفهومی رونمایی شد و پیش نمایشی از این خودروی پایه در جایگاهی پایین تر از دیابلو محسوب می شد. کار طراحی این خودرو توسط ایتال دیزاین انجام شده بود. این طراحی در ابتدا توسط مالک لامبو یعنی کرایسلر سفارش داده شده بود اما بعداً به دست مگاتک افتاد که سال ۱۹۹۴ لامبورگینی را خرید.

البته گروه فولکس واگن در سال ۱۹۹۸ لامبورگینی را به خود ملحق کرد و تولید کالا نیز کنسل و کار روی گالاردو آغاز شد. کالا از پیشرانه ی ۱۰ سیلندر مشترک با گالاردو استفاده می کرد و ادعا شده بود سقف سرعت آن ۲۹۱ کیلومتر در ساعت است؛ اما فولکس خواهان قدرت بیشتر، سیستم چهار چرخ محرک و استایلی برجسته تر بود.

• زاگاتو رپتور (سال ۱۹۹۶)

رپتور به آسانی می توانست جایگزین لامبورگینی دیابلو لقب گیرد. زاگاتو و آلین ویکی که راننده ی مسابقات بود این کانسپت را با استفاده از دیابلو به عنوان پایه و اساس کار خود ساختند. رپتور دارای پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۶ لیتری ۴۹۲ اسب بخاری و سیستم چهار چرخ محرک بوده است.

استایل طراحی این خودرو دارای سقفی با دو برآمدگی بوده و در نمایشگاه ژنو ۱۹۹۶ نیز بازخوردهای مثبتی پیدا کرد؛ اما لامبورگینی خیلی تحت تأثیر این خودرو قرار نگرفت و گفت نه ممنون! به همین خاطر ویکی تصمیم گرفت خودش این پروژه را تکمیل کند اما نتوانست کاری انجام دهد و سرانجام تنها رپتور ساخته شده را در سال ۲۰۰۰ به یک کلکسیونر شخصی فروخت.

• فولکس واگن W۱۲ (سال ۱۹۹۷)

فولکس واگن چندین سوپرکار جالب داشته که سرنوشت آن ها ختم به خیر نشده و استارت آن ها نیز با مدل W۱۲ خورده است. پس از آن بود که W۱۲ رودستر و W۱۲ ناردو در سال ۲۰۰۱ معرفی شدند. تمامی این خودروها از پیشرانه ی ۱۲ سیلندر بکار رفته در بنتلی کانتیننتال GT و همچنین سدان لوکس فیتون استفاده کرده اند.

دو کانسپت اولی قدرت ۴۲۰ اسبی را از پیشرانه ای با حجم ۵.۶ لیتر به دست می آورند اما مدل ناردو خروجی ۵۹۱ اسبی داشت. به این ترتیب مدل ناردو در عرض ۳.۵ ثانیه از سکون به سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت می رسید و حداکثر سرعتش نیز ۳۵۶ کیلومتر در ساعت اعلام شده بود. ناردو باعث شد فولکس از سوپرکارها خوشش بیاید اما در نهایت قرعه به نام بوگاتی و پیشرانه ی ۱۶ سیلندر آن افتاد که راهی خط تولید شود.

• TVR اسپید ۱۲ (سال ۱۹۹۷)

هرگز نمی توان پیتر ویلر را به کم کاری درباره ی TVR و مدل اسپید ۱۲ آن متهم کرد. ویلر می خواست پس از موفقیت هایی که در دهه ی ۹۰ میلادی به دست آورد در کلاس GT۱ مسابقات استقامت به جنگ تیم هایی همچون پورشه و مرسدس برود و به همین خاطر اسپید ۱۲ را با پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۷.۷ لیتری ۸۰۰ اسب بخاری معرفی کرد.

این خودرو رقابت کرد اما هرگز راهی لمانز نشد و مدل جاده ای نیز علیرغم دریافت چندین سفارش راهی خط تولید نشد. این خودرو ۱۸۸ هزار پوند قیمت و حدود ۹۶۰ اسب بخار قدرت داشت اما ویلر تصمیم گرفت پیش پرداخت مشتریان را به آن ها بازگرداند. او فکر می کرد قدرت این خودرو برای یک مدل جاده ای بیش از حد نیاز است.

• کادیلاک سیکستین (سال ۲۰۰۳)

سیکستین که شبیه کمیک های مارول است از پیشرانه ی ۱۶ سیلندر ۱۳.۶ لیتری خارق العاده ای استفاده می کرد. قدرت ۱۰۰۰ اسب بخاری این نیروگاه از طریق گیربکس اتوماتیک به چرخ های عقب منتقل می شد. با این وجود کادیلاک گفته بود به خاطر استفاده از سیستم مدیریت سوخت فعال که در برخی موقعیت ها ۱۲ سیلندر را خاموش می کند این خودرو مصرف سوخت ۱۴ لیتری دارد.

امیدهای زیادی برای تولید محدود این خودرو وجود داشت اما به خاطر هزینه های تولید بالا کادیلاک سیکستین هرگز تولید نشد. البته ویژگی های طراحی این خودرو بعداً در محصولات کادیلاک دیده شد.

• کرایسلر ME ۴-۱۲ (سال ۲۰۰۴)

کرایسلر با خودروهای سریع بیگانه نبود و می خواست یک سوپرکار استوک بسازد. نتیجه ی این تفکرات رونمایی از ME ۴-۱۲ در نمایشگاه دیترویت بود. این خودرو از شاسی فیبر کربنی سود می برد و در بطن آن نیز پیشرانه ی ۱۲ سیلندر توربوی ۸۵۰ اسب بخاری مرسدس قرار گرفته بود که شتاب ۲.۹ ثانیه ای و سقف سرعت ادعایی ۳۹۹ کیلومتر در ساعت را فراهم می نمود.

کرایسلر از این خودرو به عنوان پیشرفته ترین محصول تاریخ خود نام برد و توسعه ی آن با نیم نگاهی به خط تولید انجام شد ولی مشکلات مالی اجازه ی این کار را نداد. ساخت این خودرو هزینه ی بالایی می طلبید و نام کرایسلر هم خیلی با هویت این خودرو همخوانی نداشت.

• مایباخ اکسلرو (سال ۲۰۰۵)

این خودرو فقط برای سواری در سرعت های بسیار بالا طراحی شده بود. این موضوع را لاستیک ساز این خودرو در زمان توسعه گفته بود چراکه مرسدس نیازمند لاستیک های پرفورمنس برای تست این خودرو در سرعت های بالا بود.

اکسلرو از پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۵.۹ لیتری با قدرت ۶۹۰ اسب بخاری استفاده می کرد. این خودرو در عرض ۴.۴ ثانیه از سکون به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت می رسید و حداکثر سرعت ۳۵۱ کیلومتر در ساعتی داشت. رینگ های ۲۳ اینچی منحصربه فرد از دیگر ویژگی های اکسلرو بود. ظاهراً این خودرو هم اکنون در اختیار مکاترونیک که متخصص بازسازی محصولات مرسدس است قرار دارد.

• مزراتی بردکیج (سال ۲۰۰۵)

بردکیج به خاطر گرامی داشت هفتاد و پنجمین سالگرد مزراتی ساخته شد. پینین فارینا کار طراحی این خودرو را انجام داده و یکی از نمادین ترین نامه ای تاریخ این برند برای آن انتخاب شد. بردکیج بر پایه ی مدل MC۱۲ شکل گرفته بود و در دل آن پیشرانه ی ۱۲ سیلندر فراری انزو با ۷۰۰ اسب بخار قدرت قرار داشت.

برخلاف بردکیج دهه ی ۵۰ میلادی، این خودروی مدرن از کاکپیت بسته ای استفاده می کرد که در موقع باز شدن کل دماغه را بالا می آورد. راننده نیز با چندین دوربین احاطه شده بود بنابراین می توانست تجربه ی رانندگی خود را با دیگران به اشتراک بگذارد.

• لامبورگینی میورا کانسپت (سال ۲۰۰۶)

میورا در سال ۱۹۶۶ واژه ی سوپرکار را به جهانیان یاد داد بنابراین لامبورگینی فکر می کرد با احیای آن در سال ۲۰۰۶ می تواند سود خوبی به دست آورد.

این خودرو به منظور گرامی داشت چهلمین سالگرد تولید میورای اصلی رونمایی شد و کار طراحی آن را والتر داسیلوا انجام داده بود. زیر بدنه ی کلاسیک این خودرو همان پلتفرم مورسیه لگو قرار داشته و پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۶.۲ لیتری نیز به حرکت درآورنده آن است.

البته این پیشرانه بجای آرایش عرضی به صورت طولی در کانسپت میورا نصب شده بود. لامبورگینی از این بابت نگرانی ای نداشت و چند مشتری برای خرید آن علاقه نشان دادند اما استفان وینکلمن رئیس وقت کمپانی این ایده را نپسندید.

• آکورا ASCC (سال ۲۰۰۷)

آکورا NSX فعلی ادای احترامی ارزشمند به NSX اولیه محسوب می شود اما هوندا قبل از تولید چنین خودرویی چند مدل دیگر را امتحان کرده است.

یکی از مهم ترین آن ها ۱۰ سال پس از تولید اولین نسل NSX معرفی شد و آکورا ASCC نام داشت. این خودرو به پیشرانه ی ۱۰ سیلندر ۴.۵ لیتری مجهز بود.

با قدرت بیش از ۵۰۰ اسب بخاری، گفته شده بود حداکثر سرعت ASCC بیش از ۳۲۲ کیلومتر در ساعت است. هوندا همچنین گفته بود این خودرو سیستم چهار چرخ محرک و قیمت مناسبی خواهد داشت اما همه ی این قول ها بعداً فراموش شد و طرفداران NSX یک دهه ی دیگر نیز منتظر مانند تا NSX فعلی معرفی شود.

• ب ام و M۱ هامیج (سال ۲۰۰۸)

سی سال پس از تلاش برای تولید سوپرکار M۱، ب ام و در سال ۲۰۰۸ خودروی M۱ هامیج را به نمایش گذاشت. اگرچه ب ام و حتی ابتدایی ترین جزئیات این کانسپت را نیز منتشر نکرد اما گردهمایی Concorso d’Eleganza Villa d’Este محل مناسبی برای نشان دادن توانایی های این برند بود.

هامیج تنها در مرحله ی مفهومی باقی ماند ولی تأثیر خود را روی کانسپت ویژن EfficientDynamics سال ۲۰۰۹ گذاشت که آن هم در نهایت باعث تولید i۸ هیبریدی شد.

• جگوار CX-۷۵ (سال ۲۰۱۰)

جگوار سابقه ی زیادی در مسابقات خودرویی داشته و خودروی اسپورت CX-۷۵ که در نمایشگاه پاریس ۲۰۱۰ معرفی شد از ویژگی های موتور اسپورت زیادی بهره مند بود.

این خودرو از پیشرانه ی الکتریکی برای هر چرخ و یک پیشرانه ی توربینی کوچک به عنوان بهبود دهنده ی برد حرکتی استفاده کرده بود. حداکثر سرعت CX-۷۵ برابر با ۳۲۲ کیلومتر در ساعت بود.

این خودرو که با همکاری تیم مهندسی پیشرفته ی ویلیامز توسعه یافته جگوار را در ردیف شرکت هایی همچون فراری و لامبورگینی قرار می داد.

اما وضعیت اقتصادی آن دوران و قیمت تخمینی ۷۰۰ هزار پوندی باعث شد این خودرو تولید نشود.

• لوتوس اسپریت (سال ۲۰۱۰)

لوتوس در نمایشگاه پاریس ۲۰۱۰ با محصولات جدیدی حاضر شده بود که یکی از آن ها اسپریت بود. این خودرو از پیشرانه ی ۸ سیلندر ۵ لیتری ۶۱۲ اسب بخاری و گیربکس ۷ سرعته ی دوکلاچه استفاده می کرد.

گفته می شد فرایند توسعه ای این خودرو پس از نمایشگاه پاریس ادامه یافته اما مشکلات مالی باعث شدند برنامه ی اسپریت در سال ۲۰۱۴ متوقف شود.

• آپولو آرو (سال ۲۰۱۶)

آرو نمونه ی بارز خودروهایی است که پدران زیادی دارند. این خودرو در ابتدا توسط اسکودریا کامرون گلیکنهاوس و رولند گامپرت توسعه یافت اما کار ساخت آن بر عهده ی شرکت ایتالیایی MAT بود. در دل نسخه ی مسابقه ای آرو پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۹۸۶ اسبی قرار گرفته درحالی که مدل جاده ای از پیشرانه ی ۸ سیلندر ۴ لیتری توئین توربوی آئودی استفاده کرده است.

هر دو خودرو از شاسی فیبر کربنی و گیربکس ۷ سرعته سکونشئال استفاده کرده اند ولی برنامه های تولید آن به هم خورد و آرو با وجود شتاب ۲.۹ ثانیه ای و حداکثر سرعت ۳۶۰ کیلومتر در ساعتی روانه ی خط تولید نشد.

منبع: autocar